(Talk) จนถึงวันซึ่งก้อนกรวดถูกเจียระไนเป็นเพชร SKE48 โคอิชิ คุมิโกะ

โพสต์นี้อยากจะเล่าเรื่องของหินน้อย หรือคุมิจัง
สาวน้อยหน้าสวยเสียงแหลมติ่งเคป๊อบให้ทุกคนฟัง (ฮา)
คุมิโกะเป็นดราฟท์รุ่นหนึ่งที่ได้เดบิวท์เป็นคนแรกๆ
 เป็นเด็กที่หลงใหลในความเป็นไอดอลเลยตัดสินใจมาสมัครออดิชั่นดราฟท์
และถูกเลือกมาโดยทีมEที่เรนะเป็นลีดเดอร์ตอนนั้น
และมัตสึอิ เรนะคนนั้นก็เป็นคนเดียวกับที่ทำให้น้องร้องไห้ กลัว แต่ก็รักจนระดับที่เรียกว่า"คุณแม่" เลยทีเดียว(ฮา)
ก่อนน้องจะขึ้นสเตจBoku no Taiyouครั้งแรก น้องได้ซ้อมตัวต่อตัวกับเรนะ

คุมิบอกว่าตอนนั้นกลัวเรนะมาก เรนะไม่ยิ้มเลยแม้แต่นิดเดียว
 ร้องไห้ไม่หยุดแถมบอกอีกว่า"ผิดหวัง"ในตัวคุมิโกะ
ตอนนั้นรู้สึกแย่มากที่ทำให้คนที่เลือกเค้ามาผิดหวัง
เลยซ้อมไม่กินไม่นอนจนครูต้องขอให้หยุด
วันต่อมาเรนะแคนเซิลแผนการตัวเองวันนั้นแล้วมาดูคุมิโกะซ้อมอีกวัน
เป็นวันก่อนขึ้นสเตจโบคุไทพอดี
ตอนนั้นพอซ้อมให้ดูจนสุดแรงเสร็จ เรนะก็ไปปรึกษาคุยอะไรนิดหน่อยกับครูสอนเต้นฃ ตอนแรกคุมิคิดว่าคงไม่ได้ขึ้นแล้วแน่ๆ
แต่เรนะก็มาบอกว่ายินดีด้วยนะ แล้วกอดเธอไว้แน่น ฃคุมิบอกว่าเป็นความทรงจำที่มีความหมายมากๆ และจะไม่มีวันลืมเลย
และทั้งๆที่เข้มงวดขนาดนั้น
แต่ทวิตเตอร์เรนะในวันที่คุมิโกะเดบิวท์ มีแต่ความภูมิใจและบอกทุกคนว่า

"สเตจแรกต้องไปได้สวยแน่ๆ เพราะฉันเชื่อว่าเธอคือเด็กที่จะเปล่งประกายกว่าใคร" (ซึนเดเระ..)

เรนะชอบมาขอโทษเค้าว่าขอโทษนะที่เข้มงวดเกินไป
 แต่สำหรับเค้าแล้วมันเป็นความรักจากเรนะที่เค้าสัมผัสได้และเค้าคงไม่มีวันเต้นRiverได้ขนาดนี้ในสเตจจบการศึกษาที่ไม่มีเรนะที่คอย เข้มงวดอยู่เสมอ
แม้แต่ในแพมเพลทคอนจบการศึกษาเรนะ คุมิโกะก็บอกว่าสิ่งที่เค้าอยากทำคือเต้นRiver
เพราะเป็นเพลงที่ทำให้SKEเลือกเค้ามา จากตอนนั้นยังเต้นไม่ดีเลย อยากให้เรนะซังเห็นว่าเค้าโตขึ้นขนาดไหน..
หลังเดบิวท์สเตจ คุมิโกะก็เขียนเมล์ยาวมากถึงเรนะ ว่าซักวันจากก้อนกรวด เค้าจะเป็นเพชรที่เปล่งประกายให้ดู
หินน้อยในวันนั้นโตมาเป็นเพชรที่เปล่งประกายในวันนี้แล้วนะ ><

"ช่วงเวลา2ปีครึ่งที่ร่วมไล่ตามความฝันมาด้วยกัน จะไม่มีวันลืมเลยค่ะ"

เป็นคำพูดในบลอคสุดท้ายของคุมิโกะแด่แฟนๆ
คุมิโกะถึงจะออกจากวงการบันเทิงหลังจากนี้ แต่เราก็ดีใจที่ช่วงชีวิตในSKE48ของคุมิโกะ
เป็นช่วงเวลาที่คุมิโกะพูดออกมาได้ว่า "มีความสุขที่สุดในชีวิต" และ "จะไม่มีวันลืม"
ทั้งๆที่เขียนถึงคุมิโกะแท้ๆ แต่มีเรื่องเรนะเต็มไปหมด(ฮา) เอามาจากบลอคเกือบสุดท้ายของคุมิโกะแหละค่ะ
80%ของบลอค
เพราะน้องบอกว่า เรนะเป็นคนที่เฝ้ามองเค้าตั้งแต่วันแรก จนวันสุดท้ายที่อุตส่าห์มาดูสเตจจบการศึกษาด้วย
ไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆที่ทุกคนบอกเรนะซังไม่มาแหงๆแท้ๆ (โดนหลอก ฮา)
เค้าจะไม่มีวันเล่าเรื่องราวชีวิตของเค้าโดยปราศจากชื่อของมัตสึอิ เรนะ ได้เลย
คุณแม่ของเด็กดราฟท์
ขอบคุณที่ทำให้เรารู้จักไอดอลที่ชื่อโคอิชิ คุมิโกะ สนุกมากจริงๆ ><

 #ร้องไห้หนักมาก

เชิญชมRiver ของน้องหินน้อยที่เปล่งประกายเป็นเพชรแล้วกันค่ะ 

 ขออนุญาตคุณAKB48THTยกบลอคของคุมิโกะมาแปะในนี้ด้วย :)

เรื่องโคเอ็นจบการศึกษา( 石 ・ω・)つ⌒●
2016.02.25 21:24

โคเอ็นจบการศึกษาจบแล้วค่ะ
(ขอโทษที่อัพช้านะคะ)

เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากจริง ๆ

ดีใจจริง ๆ นะที่ตัวเองได้เข้า SKE

ตั้งแต่ประกาศจบการศึกษาจนถึงโคเอ็นจบการศึกษาเป็นเวลาแป๊บเดียวเท่านั้นเอง

เลยไม่รู้สึกเลยว่ามันเป็นความจริง....

จริง ๆ แล้ว ตอนนี้ก็ด้วยนะ

นี่ฉันจบการศึกษาแล้วจริง ๆ เหรอ ฮ่า ๆ

พอจบการศึกษามาแล้ว
ก็ตระหนักได้ว่า
ดีจริง ๆ นะที่ได้เข้า SKE
เพราะเป็น SKE นี่แหละฉันถึงมีความสุขได้ขนาดนี้


แต่ช่วงแรก ๆ ที่เข้า SKE ฉันไม่เอาไหนเอาซะเลย ก็รู้สึกตกใจเหมือนกันที่ตัวเองมาได้ขนาดนี้

ที่มาได้ขนาดนี้ทั้งหมดเป็นเพราะแฟน ๆ ทุกคนนะคะ

เอาจริง ๆ ก็มีคนบอกเหมือนกันว่าเร็วไปรึเปล่า
แต่ฉันว่าจะเร็วจะช้ามันไม่เกี่ยวกันหรอก

เพราะความเร็วในการค้นพบความฝันของตัวเองก็ต่างกันไปตามแต่ละคนอยู่แล้วนี่นา

แล้วฉันก็คิดว่าเราอยู่มานานแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าเราผ่านอะไรมาบ้างต่างหาก

แม้จะเป็นเวลาแค่สองปีครึ่ง แต่เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้อุทิศตัวเองอย่างจริงจังก็เลยไม่รู้สึกเสียใจเลยค่ะ!!


ในช่วงเวลาสองปีครึ่งนี้

ฉันได้ออกรายการวาไรตี้เยอะแยะ
ได้เล่นโคเอ็นตั้งแต่วันแรกเลยด้วย
แถมยังได้จัดรายการวิทยุตั้งเยอะ
พอจบการศึกษามาแล้ว พวกเด็กดราฟท์คนอื่นก็มาบอกฉันว่าช่วงแรก ๆ มีแต่คุมิจังที่ได้งานเยอะแยะ ก็เลยรู้สึกอิจฉาฉันมากเลยนะ

แต่อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งยืนของฉันก็เคยถูกเลื่อนไปอยู่แถวหลังบ้าง เคยไม่ได้เล่นโคเอ็นบ้างก็มีเหมือนกันนะ
ในทีม E มีแต่ฉันคนเดียวที่ไม่มีตำแหน่งยืนของตัวเอง พอซ้อมเสร็จก็ไปร้องไห้ในห้องน้ำก็เคยค่ะ
(ตอนนั้นอายะซังมากอดปลอบ เมซังก็มาลูบหลังให้ด้วยล่ะค่ะ(*^^*))

ผ่านประสบการณ์มากมาย
แม้ว่าจะไม่ได้มีแต่เรื่องดี ๆ เท่านั้น
แต่เพราะมีประสบการณ์อันน่าเจ็บใจอยู่ด้วยนี่แหละ

ที่ทำให้ตอนนี้ฉันควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากนะ

ฉันเป็นเด็กติดทีวีค่ะ

พอได้ดู AKBซังกับSKEซังผ่านทางรายการเพลง
แล้วก็คิดว่ามันช่างเป็นโลกที่สว่างไสวอะไรขนาดนั้นนะ

แต่พอตัวเองได้เข้ามาในวงการนี้จริง ๆ ก็พบว่า
เบื้องหลังเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อแห่งความพยายามกับน้ำตาแห่งความเจ็บใจ
ทุกคนแข่งขันกันอย่างรุนแรงในเชิงความหมายที่ดี

เป็นโลกที่แค่มองผ่านทีวีอย่างเดียวจะไม่มีวันเข้าใจได้เลยจริง ๆ ค่ะ

พูดตามตรง ฉันมักจะร้องไห้อยู่บ่อย ๆ ร้องไห้เพราะโดนต่อว่าเป็นประจำเลยล่ะค่ะ

แต่ว่านะ

สิ่งที่ลอยขึ้นมาในหัวตอนนั้น
ก็คือรอยยิ้มของแฟน ๆ ค่ะ

แฟน ๆ คอยให้กำลังใจฉัน คอยสนับสนุนฉัน เหมือนกับครอบครัวไม่มีผิด


แค่ได้พบกับแฟน ๆ ฉันก็สามารถยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติแล้วก็ได้รับความกล้ามาอีกว่า พยายามต่อไปนะเรา

ฉันอยู่มาได้ด้วยรอยยิ้มค่ะ
ขอบพระคุณมากจริง ๆ นะคะ

แฟน ๆ คือทรัพย์สมบัติของฉัน

จากนี้แฟน ๆ ทุกคนก็จะอยู่ในใจฉันตลอดไปค่ะ!! ไม่ลืมหรอกนะคะ!!!(*^^*)


แล้วก็ แล้วก็ ในโคเอ็นจบการศึกษา

เหมือนว่ามัตสึอิ เรนะซังจะมาดูด้วยล่ะค่ะ
เชื่อมั้ยล่ะ?
เพิ่งผ่านมาสองวันแต่ฉันยังต้องหยิกแก้มตัวเองอยู่ว่าไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย


อุตส่าห์มาดูตั้งแต่แรกเลยล่ะค่ะ

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ นะ

ก็ทั้งพวกรุ่นพี่ ทั้งรุ่นเดียวกัน
เอาแต่บอกว่าเรนะซังไม่มาหรอก ไม่เห็นจะอยู่เลย ฮือ

ทานิซังก็เหมือนกัน ตอนแรกก็เห็นพูดอยู่ว่ามีคนที่หน้าตาเหมือนเรนะซังอยู่ด้วยนะ
แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงว่าฉันหน้าตาเหมือนชิบาซากิ โคซังซะงั้นแหละ เดี๋ยวร้องไห้เลยนี่! ฮ่าๆ

เรนะซังก็นะ ฮือ

ส่งเมลมาด้วยแหละ

บอกว่า

ขอให้สนุกกับโคเอ็นวันนี้นะ

แค่นี้เองค่ะ เป็นเนื้อหาที่ชวนให้คิดว่าต้องไม่มาดูแหง ๆ เลย

แต่พอโคเอ็นจบ เรนะซังก็อยู่รอฉันด้วย

ก็ฉันดูทั้งนิทเช่เซนเซย์ ทั้งFragileด้วยนี่นา

มีเรนะซังตัวเป็น ๆ ที่อยู่ในละครมาอยู่ตรงนี้

มีคุณแม่อยู่ด้วยที่นี่

ฉันร้องไห้จนมองไม่เห็นหน้าเรนะซังเลย
แถมยังจำไม่ได้ด้วยว่าคุยอะไรกันไปบ้าง

พอคุยกับเรนะซังทีไร ฉันก็มักจะร้องไห้ทุกทีเลยค่ะ


ตอนซ้อมเดบิวท์ Boku no Taiyou
ที่ฉันต้องซ้อมตัวต่อตัวกับเรนะซัง ฉันก็ร้องไห้


เรนะซังน่ากลัวมากเลยล่ะค่ะ

แต่พอมีกำหนดโคเอ็นเดบิวท์ เค้าก็มากอดฉันแน่นเลย

ฉันยังจำได้อยู่เลยว่าเค้ามาดูโคเอ็นเดบิวท์แล้วก็เขียนอะไรมากมายลงในทวิตเตอร์ด้วย

เค้าคอยรับฟังปัญหาของฉันตลอด

เรนะซังคอยอยู่ข้างกายฉันเสมอเลยล่ะค่ะ （；＿；）

เรนะซังคอยเฝ้าดูฉันมาตั้งแต่ครั้งแรกจนครั้งสุดท้าย


คุณแม่ของเด็กดราฟท์อย่างพวกเราเจ๋งที่สุดเลย （；＿；）


ฉันมีความสุขมากนะคะที่ได้รับความรักมากมายจากเรนะซัง

แต่เรนะซังก็มาขอโทษฉันอยู่ตลอดเลยว่า
ขอโทษนะที่เข้มงวดไปบ้าง

เพราะฉะนั้น นี่ไม่รู้ว่าเรนะซังจะได้อ่านหรือเปล่านะ
แต่ฉันอยากบอกมาก ๆ เลยว่า ถ้าเรนะซังไม่เข้มงวดกับฉันล่ะก็ ฉันคงไม่มีวันเต้น RIVER ได้ขนาดนั้นแน่นอนเลยล่ะค่ะ!! ฮ่า ๆ

ฉันรักเรนะซังที่สุดเลย

เรนะซังสื่อความรักที่มีต่อฉันมาให้สัมผัสได้มากพอแล้วล่ะ

สัมผัสได้จริง ๆ นะคะ!!!!!


พออ่านจดหมายจากเรนะซังแล้วก็รู้สึกประทับใจมาก

จนเผลอหลุดปากพูดออกไปว่า "เรนะนี่เรนะจริง ๆ " ฮ่า ๆ


ขอโทษนะคะ

ฉันโชคดีมากมากมากที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าทีม E ที่มีเรนะซังอยู่ค่ะ


รู้สึกซาบซึ้งคุณแม่มาก ๆ สำหรับช่วงเวลาอันแสนสุขที่ไม่อาจลืมได้ชั่วชีวิต


ให้ฉันเล่าชีวิตของตัวเองโดยขาดเรื่องของมัตสึอิ เรนะซังให้คนอื่นฟังไม่ได้หรอก(*^^*)


ดีจริง ๆ นะคะที่ฉันได้เข้า SKE !!!!!＼(^o^)／


และฉันก็ตั้งใจจะปิดม่านตัวเองด้วยบล็อกเรื่องโคเอ็นจบการศึกษานี้ล่ะค่ะ


ทุกท่านที่อยู่ในโลกของคุมิคุมิ
ฉันจะเติบโตขึ้นมากกว่านี้และเป็นผู้ยิ่งใหญ่ให้ได้
เพราะงั้น อย่าลืมกันนะ!! (*^^*)


ขอบพระคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เลยค่ะ


2016.2.25 โคอิชิ คุมิโกะ

 จาก https://twishort.com/Epbkc