บล็อกจุนนะ 2016.09.20
(ข้ามส่วนแนะนำตัว)
อ่าาา ฉันจุนนะ รู้สึกเป็นคนที่โชคดีมากเลยค่ะ
ก่อนหน้านี้ ฉันไม่มีความมั่นใจเลยเพราะฉันไม่เก่งอะไรซักอย่าง แล้วก็พูดว่า "ฉันอยากแกรดไปให้เร็วที่สุด..." อยู่หลายครั้ง
ฉันขอโทษจริงๆค่ะ
แต่รู้มั้ย ฉันเข้าใจแล้วล่ะ!!
พอวันที่จะต้องไปมันใกล้เข้ามา ความทรงจำดีๆก็ผุดมาเต็มไปหมด
เพราะฉันมันอ่อนแอก็เลยมีความทรงจำที่ขมขื่นมากกว่า แต่ฉันกลับจำได้แต่รอยยิ้มที่มีในทุกๆวัน
อีกอย่าง เมื่อใกล้ถึงวันที่ฉันจะออกไปเรื่อยๆ บางทีอาจจะเพราะ "ลาก่อน" ละมั้ง ทุกคนเลยแสดงออกถึง "ความรัก" ต่อฉันด้วยความจริงใจ
ฉันว่าแฟนๆของจุนนะก็คล้ายๆจุนนะ เราไม่ค่อยแสดงความรู้สึกด้วยคำพูดเท่าไหร่ แล้วก็ซึนนิดๆละมั้ง??
เป็นพวกเดียวกันนี่นา
ไม่ว่ายังไง คำพูดที่ทุกคนบอกกับฉัน
"เธอสำคัญกับฉันนะ" "คงจะเหงามากเลย" "รักนะ"
พอได้ยินคำเหล่านั้น ก็รู้สึกเสียใจค่ะ
ขอโทษที่ฉันไม่รู้ตัวก่อนหน้านี้ ฉันมั่นใจว่าพวกคุณคงมีวิธีที่สื่อสารออกมาต่างๆกันไป มันเป็นความผิดของฉันเองที่แปลมันไม่ออก
แม้แต่แฟนๆเอง ก็มีบางคนพูดว่า "แค่ฉันแสดงออกให้มากกว่านี้ มันอาจทำให้อะไรๆเปลี่ยนไปได้"
แต่ยังไง ฉันไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนไปมั้ย และฉันก็ไม่อาจมองข้ามปัจจุบันได้ วันนึงฉันอาจจะแกรดอยู่ดีแม้ว่าแฟนๆจะแสดงออกมากกว่านี้ก็ตาม
แล้วก็ จุนนะน่ะได้คิดอะไรหลายๆอย่างนอกจากเรื่องแฟนๆ
มันคือสิ่งที่ฉันได้ตัดสินใจหลังจากคิดแล้วคิดอีกหลายรอบมากๆ และถึงแม้แฟนๆอาจจะเห็นว่าฉันรู้สึกในแง่ลบเพราะฉันร้องไห้ แต่ที่จริงฉันรู้สึกกับมันในแง่บวกค่ะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ
มันไม่ใช่ความผิดของแฟนๆเลยค่ะ
ฉัน จุนนะ มักจะตัดสินใจอะไรแบบทันทีโดยไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า ดังนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่าในอนาคตจะเป็นยังไง แต่ฉันมั่นใจว่าชีวิตของฉันจะเปล่งประกายค่ะ
นั่นเป็นเพราะ มีแฟนๆรักฉันอยู่มากมาย รวมถึงเมมเบอร์ สตาฟฟ์ซังเองก็สนับสนุนฉันอยู่ด้วย
ฉันได้รับประสบการณ์ที่ปกติฉันคงไม่ได้พบเจอ
อย่างที่ไอริเขียนในบล็อกเมื่อวาน
เมื่อฉันนึกถึงวันเวลาที่ยากลำบากที่สุด ฉันก็จะรับได้ทุกอย่าง
สำหรับฉัน ก่อนหน้านี้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่เมื่อได้รับรู้ว่ามีคนสนับสนุนมากแค่ไหน และเพราะได้รับโอกาสที่จะแสดงในสเตจที่น่ารัก
ตอนนี้ฉันรับได้ทุกอย่างค่ะ
จุนนะน่ะ เมื่อมั่นใจพอที่จะพูดเรื่องอนาคตของตัวเองแล้ว ฉันจะบอกยูอาสะซัง โทโมยะซังและทุกคนค่ะ!!!
ฉันจะพยายามค่ะ!
แล้วก็ หวังว่าแฟนๆจะมีความสุขเวลาที่ได้ฟังเรื่องของฉันตอนจับมือกับไอริ คนที่ฉันสนิทด้วย
ดังนั้นไม่ต้องห่วงนะคะ
มาสร้างความทรงจำดีๆใน "10 วัน" สุดท้ายที่เหลือกันเถอะ จะได้ไม่มีอะไรให้เสียใจ
จริงๆแล้ว ฉันนึกว่าฉันจะมีแต่ความทรงจำที่เจ็บปวดซะอีก เพราะฉันอ่อนแอ แต่ตอนนี้ ตอนที่ฉันกำลังจะไป ฉันก็ได้รับรู้ว่าตอนนั้นฉันมีความสุขมากแค่ไหน
มีความสุขจริงๆค่ะ
เหลืออีกแค่ "10 วัน" สำหรับจุนนะใน SKE48 แต่นี่ไม่ใช่ลาก่อน และตราบเท่าที่ฉันอยู่ในใจพวกคุณ มันจะเป็น "แล้วเจอกัน" เสมอ
ฉันเขียนบล็อกนี้มานานกว่าปีครึ่ง จนถึงสุดท้ายจะได้อัพเดตอีกกี่ครั้งนะ??? 2 ครั้งมั้ง?? (หัวเราะ)
มีบางครั้งที่จุนนะลืมเขียนบล็อก ใช่มั้ยคะ?
พอมาคิดตอนนี้ ฉันก็สงสัยว่าทำไมถึงลืมได้นะ แล้วยังมีโพสต์ที่สั้นมากๆอีก
ในเมื่อเหลืออีกแค่ 2 ครั้ง ฉันจะเขียนให้เยอะ เหมือนที่ทำในตอนแรกๆค่ะ!!!
อ๊ะ จะว่าไป นี่แค่เกริ่นนำเอง ก็ยาวซะแล้ว ขอโทษนะคะ
เอาล่ะ มาเขียนบล็อกจริงๆจังกันซะที!!
Lets go~*\(^o^)/*(lol)
------------------------------------------------------------------------------------------
[9/16]
วันนี้มีสเตจปาร์ตี้ค่ะ
ฉันได้พูดเรื่องแกรดไปนิดหน่อยตอน MC แนะนำตัว
พอรู้ตัวว่าฉันเหลืออีก 5 สเตจที่จะได้ขึ้นแสดงรวมถึงครั้งนี้ มันก็อดไม่ได้ที่อยากจะเก็บเกี่ยวเวลาบนเวทีนี้ไว้มากกว่าแต่ก่อน
เป็นครั้งแรกที่จุนนะได้แสดงเพลง “Kin no Ai, Gin no Ai” บนเวที ฉันพลาดเยอะมากตอนซ้อม อย่างเช่น เรื่องตำแหน่ง และชนกับคนอื่นตอนเปลี่ยนตำแหน่ง
แต่ถึงอย่างนั้น ต้องขอบคุณเมมเบอร์ที่สอนฉันอย่างใจดี และคอยซ้อมกับฉัน ในที่สุดฉันก็สามารถทำได้
ขอบคุณมากๆเลย
สนุกมาก
[9/18]
วันนี้มีสเตจปาร์ตี้ 2 รอบล่ะ
เชื่อมั้ยคะ???
วันนี้ ริซาโกะซัง คนที่ฉันรัก ได้มาขึ้นแสดงด้วยล่ะ
ฉันดีใจมากตอนที่เห็นรายชื่อเมมเบอร์!! ดีใจมากๆเลย!!
ดังนั้นจะขอพูดถึงริซาโกะซังละนะคะ
ฉันชื่นชมริซาโกะซังจริงๆค่ะ ฉันน่ะขี้อายมากและก็ไม่กล้าเข้าไปทักก่อนแม้จะรู้สึกว่า "อยากคุยกับรุ่นพี่จัง!!" ก็ตาม
เพราะอะไรไม่รู้ฉันถึงแสร้งทำเป็นนิ่ง แล้วขนาดตอนพวกเขาเข้ามาคุยด้วย ฉันก็รู้สึกประหม่าและตื่นเต้น จนได้แต่ตอบไปสั้นๆเพื่อจบบทสนทนา
ฉันรู้ว่ามันน่าอายที่เป็นแบบนี้ทั้งๆที่เป็นรุ่นน้องแต่ ฉันอยากจะคุยกับริซาโกะซังมากกว่านี้มากๆค่ะ
แต่เมื่อฉันคุยกับริซาโกะซังเรื่องแกรด เธอก็บอกว่า "ฉันต้องห้ามเธอไว้แน่ๆ" แล้วเธอก็ตอบในเรื่องที่ฉันสงสัยหลายๆอย่าง
ฉันชื่นชมริซาโกะซังตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอและเธอก็เป็นผู้หญิงที่ฉันชอบมากค่ะ
ดีจังที่ได้ชอบริซาโกะซัง
ขอบคุณนะคะ
นอกจากนี้ ริซาโกะซัง ยังบอกฉันว่า "จากนี้ไปเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วเนอะ"
และ "ฉันจะทำเพื่อส่งเธอไปอย่างงดงาม"
ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็คิดว่าเธอเป็นกำลังใจให้ฉันมากๆเลยค่ะ
เพราะงั้น จุนนะจะรักริซาโกะซังจากนี้และตลอดไปเลย
[9/19]
สเตจปาร์ตี้! 2 รอบค่ะ
สเตจที่ฉันขึ้นแสดงเป็นครั้งสุดท้ายคือครั้งที่สองของวันนี้
ฉันมีความสุขมากจนถึงตอนสุดท้ายเลย
โอวกะแสดงเต็มที่มากตอนสเตจช่วงเที่ยงจนปวดคอ
ดังนั้นริซาโกะซังที่จะมาดูสเตจรอบเย็นเลยบอกระหว่างเอ็นจิ้นว่าจะขึ้นแสดง ให้มายะไปยืนตำแหน่งโอวกะแทน...ส่วนริซาโกะซังยืนตำแหน่งไอกะ
ขณะที่อิจิโนะ นารุมิซังจะแสดงตำแหน่งเดิมของจุนนะเมื่อตอนสเตจแรก
เป็นการแสดงที่ทุกคนยืนขึ้นและพูดว่า ฉันรับหน้าที่เอง
ฉันเชื่อว่าโอวกะคงเสียดาย
ดังนั้นหลังจากสเตจจบลง เธอก็เลยส่งเมล์ยาวเฟื้อยมาหาฉัน บอกว่าเธอรู้สึกยังไง เพราะเธอไม่ได้พูดในสเตจ
จุนนะกับโอวกะน่ะ ตอนแรกสนิทกันมากเลยล่ะ แปลกใจใช่มั้ยคะ?? (หัวเราะ)
พวกเรามีคาแรคเตอร์ที่ตรงข้ามกันหมดเลย หลังจากที่เคยทะเลาะกันครั้งนึง เราก็ไม่ได้คุยกันมากเท่าไหร่
แต่ในท้ายที่สุด เธอก็บอกความรู้สึกของเธอและฉันก็เสียใจที่ไม่ได้คุยกับเธอมากกว่านี้
ขอบคุณนะ โอะกะ
รักษาคอให้หายเร็วๆนะ
และตอนที่ฉันกำลังตั้งใจเขียนการ์ดสำหรับการแสดงรอบเย็น ไอริกับอายากะก็ซื้อเค้กมาค่ะ
บนหน้าเค้กเขียนว่า
"จุนจัง ยินดีที่จบการศึกษา"
ใครเป็นคนวางแผนเซอร์ไพรส์นี้กันนะ? ขณะที่กำลังมีความสุขจนหัวใจแทบหลุดออกมา ไอริก็บอกว่า เธอขอให้คุณยายไปซื้อมาให้ล่ะ (หัวเราะ)
ขอร้องไปเยอะเลยสินะ ไอริ
ที่คิดได้แบบนี้ ดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย (หัวเราะ)
เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอด ฉันรู้ว่าเธอมีส่วนที่เป็นผู้ใหญ่ แต่อาจโดนเข้าใจผิดเพราะรูปลักษณ์ที่ดูเป็นเด็ก
จริงๆนะ เธอคิดถึงแฟนๆเป็นอันดับแรกแล้วก็คิดถึงอนาคตด้วย
ถีงอย่างนั้น เธอก็ยังมีส่วนที่เป็นเด็กๆอยู่ อย่างเช่นที่เธอชอบร้องไห้บ่อยๆ (หัวเราะ)
สเตจเมื่อวานเธอก็ร้อง ร้องไม่หยุดเลยนะ ไอริ
ขนาดงานจบแล้วเธอก็ยังร้อง แล้วก็พูดว่า "กลับมาเหอะนะ" บ้าง "ไปสมัคร AKB รุ่น 16 ก็ได้!" บ้าง "ไปเป็นนางแบบสิ" บ้าง
ไอริพยายามชวนให้ฉันอยู่ในวงการต่อตลอดเลย (หัวเราะ)
ไอริไม่เคยพูดว่า "เศร้าจัง" ออกมาตรงๆ แต่แสดงออกด้วยการร้องไห้
ซึนเดเระชะมัดสมกับเป็นไอริ
ขอบคุณนะ
ในเอ็นจิ้นของสเตจรอบเย็น ตอนที่ฉันกำลังจะพูดว่า “Fresh Power Zen kai de! Party Hajimeruzo! Oh!!” เหมือนปกติ พวกเขาก็นัดกันเปลี่ยนเป็น “Jun-chan Daisuki!!” แทน
ฉันไม่รู้เรื่องเลย!! มีความสุขมากค่ะ ไม่คิดว่าพวกเขาจะเซอร์ไพรส์ฉันเยอะขนาดนี้ ฉันร้องไห้ออกมาก่อนจะเริ่มสเตจอีก
จริงๆเลยนะ เมคอัพหลุดหมดแล้ว
แต่ว่า พูดตามตรง ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ มีความสุขจนร้องไห้ออกมาเลย
และหลังจากการแสดงเริ่มขึ้น ฉันก็ร้องไห้ในเพลงแรก แฟนๆคอลล์ “จุนจัง” ให้กำลังใจฉัน ฉันได้รับกำลังใจเยอะมากค่ะ
ฉันไม่คิดว่าทุกคนจะร้องไห้กันเยอะขนาดนั้น
และแม้แต่ริซาโกะซังก็ร้องไห้ให้ฉันด้วย
จุนนะรู้สึกเป็นคนที่โชคดีจริงๆค่ะ
ขอบคุณนะคะ!!
อ๊ะ แต่อายากะบอกว่า “ถ้าตอน MC แนะนำตัวฉันพูดผิด ตีฉันได้เลยนะ” แล้วเธอก็พูดผิดเหมือนเคย ฉันคิดในใจว่า “พูดผิดแล้วนะ” แต่ไม่ได้บอกเธอค่ะ...(หัวเราะ)
ฉันไม่ได้ตีเธอ แค่พูดไปว่า “เห้ย เห้ย” หลังจากที่เธอพูด (หัวเราะ)
มีความสุขจริงๆ ขอบคุณนะ
จากนั้น ก็มีพิธีจบการศึกษาต่อจากเพลง “Kin no Ai, Gin no Ai”
ก่อนอื่นเลย ดอกกุหลาบช่อใหญ่...
ฉันไม่เคยได้รับดอกไม้ช่อใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ ฉันเคยพูดกับแฟนๆในงานจับมือว่าฉันอยากได้ดอกกุหลาบช่อใหญ่ๆ แต่ไม่นึกว่าจะหามาให้จริงๆ...
ฉันคิดว่ามันคงวุ่นวายแน่ที่จะหามันมาในระยะเวลาสั้นๆ ทั้งขาตั้งดอกไม้และมงกุฎดอกไม้ด้วย
ขอบคุณค่ะ
จากนั้นตอนอ่านจดหมาย ไอกะก็ขึ้นมาบนเวที
ไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้เธอจะมาขึ้นเวทีจริงๆก็เลยร้องไห้ออกมาค่ะ
จดหมายเนี่ยเรียกน้ำตาได้จริงๆ ร้องไห้เยอะเลยค่ะ ดีใจมากๆเลย
ฉันนึกว่าเธอจะมาไม่ได้ แล้วก็อยากจะขึ้นแสดงกับเธอมาก วันนั้นก็เลยใส่เสื้อยืดวันเกิดของไอกะไปเธียร์เตอร์
ฉันรู้ว่ามันไร้สาระ และเอาแต่ใจแต่ฉันก็ขอใส่เสื้อยืดนี้ในช่วงอังกอร์
แต่วาสตาฟฟ์ซังน่ะ รู้ว่าไอกะจะมา ก็เลยบอกว่า “มีสิ่งที่ดีกว่านี้รออยู่นะ” ฉันเลยสงสัยว่า “มันคืออะไรกัน” เป็นสิ่งที่ดีกว่าจริงๆด้วยค่ะ
ดีใจมากเลย
มีความสุขจริงๆค่ะ
ไอกะ ขอบคุณนะ
จากนั้นก็เป็นเพลงสุดท้าย “Sakura no Hanabiratachi” เมมเบอร์และสตาฟฟ์ซังตั้งใจให้มันเซอร์ไพรส์ล่ะ
หลังจากการแสดงรอบเที่ยง คุณครูสอนเต้นก็มาเพื่อเอากระดาษให้ฉันดู กระดาษนั้นเป็นตำแหน่งของฉันที่อยู่ตรงหมายเลข "0"
พูดตามตรง ฉันเองก็อยากจะยืนที่เลข 0 นั้นเหมือนกัน
อย่างที่คิดเลย มุมมองจากตรงนั้นมันต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
ของขวัญที่งดงามขนาดนี้ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ในตอนแรก ฉันอยากจะยืนข้างหลังเซ็นเตอร์ค่ะ ตอนนั้นเป็นตอนก่อนจะเดบิวต์ เพราะฉันน่ะ เต้นไม่ได้เลย
ถึงอย่างนั้น ตอนซ้อมครั้งนึงที่ยูอาสะซังได้มาดู ตอนนั้นยังไม่ได้กำหนดตำแหน่งและเซ็นเตอร์ ก็เลยสามารถเต้นตำแหน่งไหนก็ได้ตามใจ ฉันเลือกที่ตำแหน่งเลข 0 แม้ตัวเองจะห่วยก็ตาม
ในตอนนั้น ฉันพบว่ามุมมองจากตำแหน่งนี้มันกว้างกว่าตอนที่ฉันอยู่ข้างหลังมาก และถึงแม้ฉันจะห่วยแต่ก็มีความมั่นใจ
ฉันก็เลยอยากเต้นในตำแหน่งนี้อีกครั้ง นอกเหนือจากตอนซ้อม
ดังนั้นฉันจึงมีความสุขมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับตำแหน่งหมายเลข 0 ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
ฉันเขียนไปตามที่ฉันนึกออก เพราะงั้นมันคงจะอ่านยากหน่อยนะคะ แต่โพสต์วันนี้ก็ขอจบลงตรงนี้ค่ะ
ขอขอบคุณแฟนๆ
ขอขอบคุณเมมเบอร์
แล้วก็ต้องขอบคุณสตาฟฟ์ซังด้วย
ขอบคุณที่ตามใจฉันนะคะ
ในอนาคตข้างหน้า ฉันอยากเป็นคนที่ใจกว้างแบบยูอาสะซัง คนที่เข้าใจนิสัยคนแต่ละคนแม้ว่าจะไม่ได้คุยกันทุกเรื่อง ฉันอยากเป็นผู้ใหญ่แบบนั้น
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ให้มาค่ะ
ขอบคุณที่ตามใจฉัน ขอบคุณที่รับฟังเวลาที่ฉันมีเรื่องหนักใจ ทำให้ฉันเบาใจขึ้นและคิดที่จะพยายามสู้ต่อไป
ไม่เพียงแค่ยูอาสะซังแต่สตาฟฟ์ซังคนอื่นๆก็เช่นกัน
ฉันหวังว่าสตาฟฟ์ซังจะได้อ่านบล็อกนี้ด้วย ฉันรู้ว่าไม่ควรเอ่ยชื่อพวกเขาในนี้ ก็เลยขอเรียกรวมว่า สตาฟฟ์ซัง นะคะ
สักวันฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันเติบโตไปแค่ไหน
ขอบคุณค่ะ
ถึงคุณพ่อคุณแม่ด้วย ฉันทำให้ท่านเป็นห่วงมากมาย แต่ก็ได้รับกำลังใจมามากมาย
ตอนนี้คนที่กังวลมากกว่าฉันก็ครอบครัวนี่แหละค่ะ
ตอนอยู่ต่อหน้าฉัน เพราะท่านเป็นพ่อแม่ ก็เลยคอยปลอบว่าไม่เป็นไร แต่พวกเขาคงกังวลเรื่องของฉันต่อจากนี้อยู่
กังวลอยู่แน่ๆเลย
ก็เป็นคุณพ่อคุณแม่นี่เนอะ
แต่อย่ากังวลไปเลยค่ะ ฉันจะเดินไปในเส้นทางที่ทำให้วางใจได้
ฉันทำตามใจตัวเองมาตลอด และก็ยังจะเป็นตัวยุ่งมากกว่าเดิมอีกต่อจากนี้ไป
แต่ในเวลาที่ลำบาก
ฉันมักไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ
ไม่ว่าจะตอนที่ฉันรู้สึกเหงา รู้สึกกังวล และตอนที่อยู่คนเดียวแม้ต้องการกำลังใจ
คนที่คอยอยู่ข้างๆฉันก็คือครอบครัวค่ะ
ฉันจะเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เพราะงั้น
จากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ
มุราอิ จุนนะ หรือจุนจัง รับผิดชอบบล็อกในวันนี้ค่ะ
บล็อกต่อไปก็ฝากอ่านกันด้วยนะคะ
see you again…
ประโยคภาษาอังกฤษที่ฉันชอบและเป็นประโยคเดียวที่เขียนได้ (หัวเราะ)
บ๊ายบาย
ป.ล. เมื่อวานฉันได้ไปกินข้าวกับสุกาวาระและไอริ แล้วก็ไปนอนค้างห้องมายะด้วย วันนี้ก็ไปดูหนังมาค่ะ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดไอริล่ะ
อายุ 14 ปี ต้องฉลอง!!
junna…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น